Ruge el viento. El mar golpea los acantilados. Dos metros de roca, ésa es la franja de agua y oxígeno en la que crece el percebe. Dos metros donde el mar se ensaña, donde bate con fuerza milenaria. Una frontera de olas y espuma en la que Serxio y sus compañeros luchan por un bocado de mar.

Una frontera de valor y miedo. De temeridad y sentido común. Dos metros sin margen de error. Ahí vive el percebe. Ahí vive Serxio.

Esa es la presentación de Percebeiros, un corto de David Beriain, sobre Serxio Ces, percebeiro de Cedeira. Poco puedo añadir a esa presentación, salvo para hablar de la calidad de la imagen y decir que fue preseleccionado para los Premios Goya de 2012.

A través de este corto documental podemos ver las dificultades que sufren a diario los percebeiros, sus miedos, sus esfuerzos, la incertidumbre por el futuro.

Vemos la dureza de su trabajo, incluso un día en el que las olas no son especialmente grandes y el mar parece tranquilo. Pero es sólo apariencia, de repente, una ola se cuela entre dos rocas y le pega un revolcón a uno de los compañeros de Serxio. «Estoy temblando», dice, pero se ajusta los guantes con intención de volver a descolgarse entre las rocas y las olas.

«Hay que tener vista y oído. Y sentido común», dice Serxio en un momento del documental. Y reconoce que el nacimiento de su primera hija le cambió radicalmente, que ahora se arriesga menos, pero que «sin el mar no puedo vivir».

Todos los que crean que los percebes son caros, deberían ver este vídeo y replantearse su opinión.

Únete a la conversación

7 comentarios

  1. Hola Manuel,

    A pesar de ser realizado en Madrid, este ano estamos de celebración, pois a miña curtametraxe, «Aurelia», tamén foi preseleccionada para os Goya 2012 na mesma categoría de documental.

    Sinto a publicidade encuberta, pero as primeiras produccións como é o caso desta curtametraxe, non contan co apoio que poden contar outras produccións e unha ten que loitar polos seus proxectos de tódolos xeitos posibles para que tiren cara adiante 🙂

    Unha aperta ao compañeiro David e moita «merda» para que poidamos coincidir nominadas dúas produccións sobre Galicia.

    Gracias polos teus artigos sempre tan interesantes!
    Saúdos,
    Milena

    1. Ola, Milena

      Está ben que fagas publicidade do teu traballo, a min non me molesta 🙂

      Terei que ver a túa curtametraxe e ver de facer algo por aquí 🙂

      Unha aperta e moita merda aos dous 🙂

  2. É tamén moi curta, son 7 minutos, no meu nome creo que che debería sair o enlace á web da productora onde está colgado o vídeo! E a ver se tamén empeza a súa andaina por Galicia, estivo no Festival de Cine de Ourense fai pouquiño e está enviado ao PlayDoc de Tui tamén, que teño moitas ganas de saber se está seleccionado xa que eu son de alí!

    Unha aperta enorme e moitas grazas por todo, espero que che guste! 🙂

  3. A ver si desde a túa influenza (non o termo inglés) podes impulsar a iniciativa de crowdsourcing que está desenvolvendo Pancho Casal (@wecooptv). Por certo, humildemente tamén fixen un post sobre o percebe (xa me sinto encasillado) no blog que tes arriba e espero que «Percebeiros» trunfe. E ques e apoie o único camiño de facer producción galega tal como están os tempos: adaptándose en vez de chorar.
    Por certo, teño unha biografía auténtica dun loitador anónimo que me gustaría que a leras, eé un percorrido polas penuria do todo o século XX, guerra incluída, franquismo, democracia… nunha aldea costeira galega. Todo realismo puro. Escríbeme e pásoche o libro, co que seguro podes facer algo productivo. Acojona.

Dejar un comentario

Responder a Milena Martínez Cancelar respuesta

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.