Era un neniño de manteiga, bonito coma un caravel. Ningunha señora podía ollalo sen bicalo.
Vistidiño coma un príncipe de lenda, tiña un ollar tristeiro de neno medrado en sedas e bicos.
Os seus traxes primorosos facían do neno un monequiño para bicar con degaro.
O seu traxe de antroido custaba dous meses de traballo, e a súa nai revíase de ledicia.
Porque á súa beira tódolos nenos daban mágoa, vistidiños con traxes cativos.
E a fermosura do neno foi a súa desgracia.
Pouco a pouco, na quentura dos agarimos, o neno fíxose mozo. Un mozo cheo de bondade. Unha bondade chea de inocencia.
O mozo entrou nunha academia militar e a súa nai choraba, choraba; mais no fondo do fondo da súa ialma ela ben arelaba que o seu fillo fose distinto.
E cando chegou vistido de cadete a nai entoleceu de fachenda. E o mozo seguía coa súa bondade limpa e branca de neno.
Un día o mozo marchou á guerra por obliga da súa profesión.
E alí caíu ferido de morte. E ó morrer non dixo máis que esta frase tremendamente tráxica:
¡Ay, mi mamaíta!
