O burro non bulía nin chisco: tiña os ollos abertos, enfiados no chan, e polas trazas o burro cabilaba de firme, asolagado nas súas cavilacións. Eu enfiei os meus ollos no burro e tamén me puxen a cavilar, esquecido de min mesmo; ensumíndome nos adentros da besta, e sen facerme cargo, os meus pensamentos eran os do burro.
Os homes non queren ser burros; quixeran en troques seren leóns, tigres, lobos… xustamente porque os homes son máis burros que leóns, que tigres, que lobos… por iso a verba “burro” é un alcume aldraxante para eles.
O meu lombo rexe con claquera home e secomasí os homes prefiren un cabalo, un elefante… calquera besta máis grande que eles, de modo que ninguén poida decir: “Velaí van dous”. Non nos aprecian, porque ollan en nós as virtudes dos homes de ben.
Somos amigos dos probes, amparo dos mendicantes; temos levado no lombo a Noso Señor e a San Francisco de Asís; pero non levamos ningún guerreiro.
A paz virá cando os homes todos queiran ser burros.
Chegaron a negarnos cletre porque andábamos pola beira dos camiños. ¡Parvos! Un burro pode morrer asesinado por un auto; pero un burro non cai debaixo dun auto, como caen os cans e as galiñas… Nós presentíamo-la chegada dos autos denantes de inventalos o demo do inferno.
Niste punto volvín en min.
