Categorías
Cousas

Amigo meu

Amigo meu - Cousas de CastelaoAmigo meu: Eu era cismador e pensatibre a quen a morte gadaña axexaba cos dentes arregañados. No intre de pecha-los ollos para me durmire, un dediño de óso, ou máis ben de marfil, petaba levián na miña testa e o medo facía esplosión en min. Tódalas noites.

Eu morríame do corazón e os médicos non me decían a verdade porque cicais o meu mal non tiña cura. Visitei un e outro e outro máis, e todos me dixeron o mesmo: “Non ten nada”. Pero eu sentía o meu corazón debaterse na súa gaiola, coma un paxaro entolecido, e somentes cando eu ficaba quediño, sen bulir nin chisco, durmía o paxaro do meu peito. 

Categorías
Cousas

Aínda eu era médico rural

Aínda eu era médico rural - Cousas de Castelao Aínda eu era médico rural e rubía por un camiño da serra. Os casales estaban lonxe, os alboredos tamén e por alí non había máis que toxos e pedras.

No curuto avistei a figura dunha muller que me chamaba coa man, e o petrucio que camiñaba de par do meu cabalo contoume:

— ¡Malpocadiña! Chámanlle a “tola do monte”. Era unha rapaza ben asisada e bonita como un sol, e din que foi unha meiga quen a enfeitizou e, dispois de perde-lo xuício, tívolle un fillo, e contan que foi do demo…

Por riba da tola do monte voaba un miñato.

Categorías
Cousas

Vou contarvos un conto triste

Vou contarvos un conto triste

A pouco de casar, doña Micaela comenzou a facer camisirías; mais a súa ilusión abateuse de súpeto e con bágoas nos ollos meteu nun frasco de augardente o froito merado dos seus amores.

Doña Micaela escribeu nun papeliño: “Adolfo, 12 de maio de 1887”. Pegou o papeliño no frasco e, dispois de bicalo tristemente, gardouno no armario das sabáns de liño.

Non vos riades, porque o conto é triste.

Categorías
Cousas

No escuro caletre de Martiño

No escuro caletre de Martiño - Cousas de CastelaoNo escuro caletre de Martiño - Cousas de CastelaoNo escuro caletre de Martiño buleu sempre un verme de luz. Martiño arelaba ser dono do campanario da eirexa.

Criouse ó rabo do sancristán para gana-la súa vountade e medrando, medrando, chegou a sineiro porque Martiño era parvo e dáballe por tangue-las campás.

Nos primeiros, Martiño escorrentaba rapaces. Despois a porta do campanario, decote aberta, apareceu cun tarabelo. De a pouco Martiño púxolle un ferrollo e meteuse dentro.