Etiqueta: lembranzas

O bruxo da montaña sabe moitas andrómenas para sanda-las almas feridas. Adiviña canto está por acontecer, se máis que perguntarllo á “peneira de san Cibrán”, e sempre ten unha feiticería axeitada para cada mágoa. ¡Ouh, o bruxo da montaña sabe máis da conta!

Un día é unha rapaza que se mirra de amor e o bruxo inquire da peneira.

— Peneira que peneiras o pan da cristiandade: se Fulano puxo o seu pensamento nesta rapaza vírate para alí.

Moitas veces a peneira vírase para acolá e a coitada sinte as angurias da morte; mais o bruxo, doído de tanto amor como choran o ollos da namorada, asegúralle que o Fulano tornarase cego para tódalas mulleres e non ollará máis que a súa bonitura. E deseguida comenza o enfeitizamento. 

Xa van alá moitos anos e aínda hoxe teño remorsos.

Non había antroido que deixasen de vir á miña casa dúas máscaras choqueiras. Sempre os dous mesmos esterqueiros, coas mesmas caretas, cos mesmos traxes, cos mesmos dios. Eles sabían un segredo amoroso da miña mocedade e tódolos anos viñas chantarmo na cara coas mesmas verbas, coas mesmas gargalladas paifocas. 

Semellante a un frade de madeira mal pintada; tiña un nariz vermello de antroido e unha calva esvaída de difunto reseso, e non sabía un por onde tomale para moufarse da súa cativeza. Malasisado coma os sinos, que repenican con tolería de festa e logo tanxen a morto. Tan amigo de beber que sendo pequeno foise ó augardente dun feto, que era tío seu, e deixouno sequiño de todo. Para gana-la vida chegou a ouvear coma un can no tempo das uvas.

Pero certo día topouse cunha muller nun camiño de romería. A muller ía de promesa, cun faroliño na man. Faloulle, namorouna e casáronse deseguida. 

Esa fiestra non é un ollo da casa, como son as fiestras, pois ela somentes sirve para que tome a raxeira do sol un cego, o cego qeu se fixo rico a cantar cantigas de rexouba cabo das empanadas arrecendentes.

As vexigas que petiscaron os ollos do cego foron un ben do Noso Señor. Non foi cego de pedir polas portas; nin tampouco cego de cibdade, que chora no violín, escorregando devagariño polas cordas un dedo chuchando de fame. Foi simplementes un cego de romería, un pillastrón, un moinante. 

Era un barbeiro de sábado que amaba os libros que non entendía e gustaba de lelos todos enteiros.

Unha vez topeino coa testa pousada nas mans, ó xeito dun pensador, e díxome:

— Estou profundando.

E dende entón, para min, hai homes que “profundan”.